تصویرگرایی در گزیده‌ای از شعر سعدی یوسف

در دوره معاصر و با پیدایش شعر نو و یا شعر سپید، بسیاری از شاعران معاصر توجه به آرایه‌های ادبی و به کارگیری عبارت‌های پیچیده و موزون را تا حدی کنار گذاشته‌ و با هدف تاثیرگذاری قصیده و ارائة نقد اجتماعی و سیاسی با زبانی ساده، اشعاری را آفریده اند که سرشار از تصاویر درهم تنیده و دارای وحدت موضوعی است. این رویکرد در ادبیات معاصر به «النزعة التصویریة» یا تصویرگرایی موسوم شده است. تصویرگرایی به مفهوم گرایش شاعر به کاربست تصویرهای دارای بُعد مکانی، زمانی، حرکت، رنگ، صدا و موسیقی و ... است. سعدی یوسف از شاعران معاصر عراق است که اشعارش از جهت تصویرگرایی غنی و پربار است. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر دیدگاه عز‌الدین اسماعیل به بررسی و تحلیل چهار قصیده از این شاعر از حیث تصویرگرایی پرداخته و به این نتیجه رسیده است که وی در آفرینش تصاویر شعری خود از تمام عناصر تصویرپردازی استفاده نموده و قصیدة خود را همانند یک سکانس نمایشی جلوه می‌دهد، در واقع وی تصویرگرایی را وسیله‌ای برای انعکاس نیازها و خواسته‌های جامعة عراق و جهان عرب قرار می‌دهد.